Hoewel er begin 20e eeuw veel esthetisch invloedrijke bureaustoelen waren, was dit een dieptepunt voor ergonomisch ontwerp.Frank Lloyd Wright maakte bijvoorbeeld veel indrukwekkende stoelen, maar net als andere ontwerpers was hij meer geïnteresseerd in stoeldecoratie dan in ergonomie.In sommige gevallen hield hij wel rekening met menselijke activiteiten.De Larkin Building-stoel uit 1904 is ontworpen voor typisten.Als de typiste naar voren leunt, doet de stoel dat ook.
Vanwege de slechte stabiliteit van de stoel, die later een "zelfmoordstoel" werd genoemd, verdedigde Wright zijn ontwerp door te zeggen dat je daarvoor een goede zithouding moest hebben.
De stoel die hij voor de voorzitter van het bedrijf maakte, kon worden gedraaid en in hoogte worden aangepast, en werd beschouwd als een van de beste bureaustoelen.De stoel bevindt zich nu in het Metropolitan Museum of Art.
In de jaren twintig was het idee dat comfortabel zitten mensen lui maakt zo wijdverbreid dat arbeiders in fabrieken op banken zonder rugleuning gingen zitten.Destijds waren er steeds meer klachten over afnemende productiviteit en ziektes onder werknemers, vooral onder vrouwelijke werknemers.Daarom heeft het bedrijf Tan-Sad een stoel op de markt gebracht die de hoogte van de rugleuning kan aanpassen.
Ergonomie werd in deze tijd, in de jaren vijftig en zestig, geleidelijk populair. De term was echter ruim honderd jaar eerder opgekomen en kwam pas op de voorgrond tijdens de Tweede Wereldoorlog.Uit onderzoek is gebleken dat we na de Tweede Wereldoorlog bij veel banen moesten zitten.De MAA-stoel uit 1958, ontworpen door Herman Miller-ontwerper George Nelson, was nieuw omdat de rugleuning en het onderstel onafhankelijk van elkaar kantelden, waardoor een nieuwe ervaring voor het menselijk lichaam op het werk ontstond.
In de jaren zeventig raakten industrieel ontwerpers geïnteresseerd in ergonomische principes.Er zijn twee belangrijke iconische Amerikaanse boeken: 'Measure of Man' van Henry Dreyfuss en 'Humanscale' van Niels Diffrient illustreren de fijne kneepjes van de ergonomie.
Rani Lueder, een ergonoom die de leerstoel al tientallen jaren volgt, is van mening dat de auteurs van de twee boeken in sommige opzichten te simpel zijn, maar dat deze vereenvoudigde richtlijnen helpen bij de ontwikkeling van de stoel.Devenritter en ontwerpers Wolfgang Mueller en William Stumpf vonden tijdens het implementeren van deze bevindingen de methode uit om gegoten polyurethaanschuim te gebruiken om het lichaam te ondersteunen.
In 1974 vroeg de moderne productiemagnaat Herman Miller Stumpf om zijn onderzoek te gebruiken om een bureaustoel te ontwerpen.Het resultaat van deze samenwerking was de Ergon Chair, voor het eerst uitgebracht in 1976. Hoewel ergonomie-experts het niet eens zijn met de stoel, zijn ze het er niet mee oneens dat deze ergonomie naar de massa heeft gebracht.
De Ergon-stoel is revolutionair qua techniek, maar mooi is hij niet.Van 1974 tot 1976 ontwierpen Emilio Ambasz en GiancarloPiretti de "Chair Chair", die techniek en esthetiek combineert en eruitziet als een kunstwerk.
In 1980 was kantoorwerk het snelst groeiende segment van de Amerikaanse arbeidsmarkt.Dat jaar bedachten de Noorse ontwerpers Peter Opsvik en Svein Gusrud een alternatieve oplossing voor rugpijn, chronisch bureauzitten en andere gezondheidsproblemen: niet zitten, maar knielen.
De Noorse Balans G-stoel, die de traditionele rechthoekige zitpositie verlaat, maakt gebruik van een voorwaartse hoek.De Balans G-stoel is nooit een succes geweest.Navolgers produceerden deze stoelen in massa zonder serieus na te denken over het ontwerp, wat leidde tot een gestage stroom klachten over kniepijn en andere problemen.
Toen computers in de jaren tachtig een essentieel onderdeel van kantoren werden, namen de meldingen van computergerelateerde verwondingen toe en maakten veel ergonomische stoelontwerpen meer houdingen mogelijk.In 1985 ontwierp Jerome Congleton de Pos-stoel, die hij omschreef als natuurlijk en zonder zwaartekracht, en die ook door NASA werd bestudeerd.
In 1994 ontwierpen Herman Miller-ontwerpers Williams Stumpf en Donald Chadwick de Allen Chair, waarschijnlijk de enige ergonomische bureaustoel die de buitenwereld kent.Het nieuwe aan de stoel is dat deze de lumbale wervelkolom ondersteunt, met een gevormd kussen in de gebogen rug dat met het lichaam kan veranderen om zich aan verschillende posities aan te passen, of u nu achterover leunt om te telefoneren of voorover leunt om te typen.
Er is altijd wel een ontwerper die tijdens onderzoek dronken wordt, zich omdraait en in het gezicht van de wereld spuugt.In 1995, slechts een jaar nadat de Allen-stoel verscheen, vergrootte Donald Judd, die Jenny Pinter een kunstenaar en beeldhouwer noemde, de rugleuning en vergrootte de wendbaarheid van de stoel om een rechte, doosachtige stoel te creëren.Toen hem werd gevraagd naar het comfort ervan, benadrukte hij dat 'rechte stoelen het beste zijn om te eten en te schrijven'.
Sinds de introductie van de Allen Chair zijn er veel indrukwekkende stoelen geweest.Intussen is het woord ergonomie betekenisloos geworden omdat er meer en betere onderzoeken zijn dan ooit tevoren, maar er nog steeds geen standaard is om vast te stellen of een stoel ergonomisch is.
Posttijd: 16 juni 2023